تأثیر یک جلسه فعالیت مقاومتی و هوازی بر ادراک درد و پاسخ های قلبی- عروقی زنان مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس

زمینه: بنا بر شواهد جدید ممکن است فعالیت ورزشی با توجه به نوع و شدت آن بر ادراک درد و پاسخ­های مطلوب قلبی- عروقی بیماران مبتلابه مولتیپل اسکلروزیس (ام‌اس) مؤثر باشد. هدف: مطالعه به‌منظور تعیین اثر فعالیت مقاومتی (RE) و هوازی (AE) بر آستانه و ادراک درد، فشارخون و ضربان قلب زنان مبتلابه بیماری ام‌اس انجام شد. مواد و روش‌­ها: این مطالعه نیمه تجربی، در سال 1393 بر روی ۱۰ زن مبتلا به ام‌اس واجد شرایط انجام شد که با میانگین فشارخون سیستولی ۹۰/۱۱۲ و دیاستولی ۵۰/۷۴ میلی‌متر جیوه به عنوان نمونه هدفمند و در دسترس از انجمن ام‌اس رشت انتخاب شدند. فعالیت مقاومتی شامل دو نوبت ۱۰ تکراری از پنج حرکت به‌صورت دایره‌ای و فعالیت هوازی شامل ارگومتری با شدت ۵۰ تا %۶۰ حداکثر ضربان قلب بود. آستانه، ادراک درد و فشارخون به­ترتیب به‌وسیله دردسنج، مقیاس درد و فشارسنج جیوه‌ای استاندارد اندازه‌گیری شدند. داده­ها با آزمون‌های تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر و ضریب همبستگی پیرسون تحلیل شدند.   یافته­ها: فشارخون روند طبیعی ولی غیرمعنی‌داری پس از هر دو نوع فعالیت داشت. ضربان قلب در مقایسه با پیش از فعالیت، در فعالیت مقاومتی و هوازی به‌طور معنی­داری بلافاصله پس از فعالیت افزایش یافت (p<0/05) و در دقایق ۱۰ تا ۶۰ پس از فعالیت هوازی نسبت به بلافاصله پس از فعالیت کاهش معنی­داری داشت. (p<0/05) اما، ادراک درد بعد از هر دو نوع فعالیت تفاوت معنی‌داری نداشت. آستانه درد نسبت به قبل از فعالیت در هر دو فعالیت کاهش داشت، اما ارتباط معنی‌دار با ضربان قلب فقط در فعالیت هوازی مشاهده شد (P=0/0414). نتیجه­گیری: با توجه به یافته‌ها، احتمالاً هر دو نوع فعالیت مقاومتی و هوازی با شدت متوسط می‌توانند آستانه درد، فشارخون و ضربان قلب بیماران مبتلا به ام‌اس را تا ۱5 دقیقه بعد از فعالیت کاهش دهند.